Umiłowani w Chrystusie, Bracia i Siostry!
Ewangelista Mateusz po kazaniu na górze udziela ponownie wielu pouczeń dla życia według Słowa i prawa Bożego, podsumowując całość następującym nakazem: „Bądźcie więc wy doskonali, jak doskonały jest Ojciec wasz niebieski.” (Mt. 5, 48 cyt. Biblia Tysiąclecia). Im więcej przyglądam się temu, bez wątpienia, wymagającemu wezwaniu, tym bardziej traktuję je jako naturalne motto dla Wielkiego Postu – czasu pokuty i przygotowania się Kościoła do świętowania tajemnicy paschalnej. Bo czyż Wielki Post nie wymaga od nas dążenia do życia z Bogiem, naśladowania Chrystusa, życia, które jest odbiciem Bożej miłości, cierpliwości i miłosierdzia dla świata?
Wielki Post rozpoczyna stara i wymowna liturgia środy popielcowej. Słysząc słowa Jezusa: „Nawracajcie się i wierzcie w ewangelię”(Mk.1,15), otrzymujemy nakreślony popiołem na czole krzyż, jako znak naszego wewnętrznego i zewnętrznego poszukiwania Pana. W ewangeli mówi Jezus o trzech podstawowych elementach pokuty: jałmużnie dla biednych, modlitwie i poście. Chrystus podkreśla, że te ćwiczenia pokutne należy wykonywać z pragnieniem prawdziwej świętości, a nie z chęci zwrócenia na siebie uwagi, czy z zysku lub potrzeby bycia zauważonym przez innych. Przy tej okazji słyszymy również ostrzeżenie, że dla Boga Ojca nie ma „rzeczy ukrytych”, jak również zapewnienie o tym , że sam Bóg „będzie dla nas zapłatą” (por. Mt. 6,1-6,16-18).
W modlitwie, gdzie spotykamy Boga i uczymy się go poznawać, powinniśmy ugruntować nasze życie w nim i w tej miłości, którą ukazał nam posyłając swojego Syna, „aby każdy kto w Niego wierzy nie zginął, ale miał życie wieczne” (J 3,16). W Wielkim Poście powinniśmy znaleźć więcej czasu na modlitwę prywatną, w rodzinie albo we wspólnocie. W umartwieniu – poście – gdy rezygnujemy z czegoś dobrego jako znak naszego pragienia zjednoczenia się z Bogiem, pozwólmy zabrzmieć w naszym życiu słowom Jana Chrzciciela: „Potrzeba, by Bóg wzrastał, a ja się umniejszał.”(J 3,30). Innymi słowy mamy szukać Pana, a nie nas samych. Nie zależnie od tego czy odmówimy sobie jakiegoś rodzaj posiłku, napoju czy innej przyjemności, powinno to być dla nas ofiarowaniem czegoś czego będzie nam brakowało. W uczynkach miłosierdzia, gdzie w słowie, czynach i z własnych środków pomagamy naszym braciom, pragniemy urzeczywistnić drugie największe przykazanie: „Miłować bliźniego jak siebie samego” (Mk 12,33). Podobnie jak poprzednio, polecam Waszej uwadze Caritas – Katolicką organizację harytatywną oraz jej projekty.
Pragnę również przypomnieć, że Środa popielcowa i Wielki piątek są dniami, w których obowiązuje wstrzemięźliwość pokarmowa i post ścisły. Jak zostało wytłumaczone to przez skandynawskich biskupów, post w tych dniach oznacza zauważalne zredukowanie tego co spożywa się każdego dnia, natomiast wstrzemięźliwość zakłada zrezygnowanie z określonego posiłku, napoju czy przyjemności. Wszyscy między 18 a 60 rokiem życia są zobowiązani w tych dniach do postu, natomiast między 14 a 60 rokiem życia powinni zachować wstrzemięźliwość. Chorzy oraz ci, którzy z innych powodów nie mogą pościć albo zachować wstrzemięźliwości pokarmowej są oczywiście zwolnieni z tego nakazu.
Wielki Post może sprawiać wrażenie czasu trudnego i wymagającego. Jednocześnie, tak jak Kościół zawsze to czynił, widzimy w słowach samego Pana nadzieję i pomoc: „Przyjdźcie do Mnie wszyscy, którzy utrudzeni i obciążeni jesteście, a Ja was pokrzepię. Weźcie moje jarzmo na siebie i uczcie się ode Mnie ... albowiem jarzmo moje jest słodkie, a moje brzemię lekkie». (Mt 11, 28-30). Chrystus powołał nas nie tylko do świętości – On tą drogą do świętości idzie razem z nami i niesie nas na swoich barkach, gdy ta droga jest zbyt trudna. Chrystus jest celem Wielkiego Postu, ale również jest jego drogą i drogowskazem.
Na czas Wielkiego Postu z serca Wam błogosławię!
Bp. Bernt I. Eidsvig Can.Reg.
Biskup Oslo i Apostolski administrator Trondheim
KI - Katolsk Informasjonstjeneste (Oslo); o: mtum (16. februar 2010)