Preken ved reqiuemmessen i Trefoldighetskirken

Kazanie wygłoszone podczas Mszy św. żałobnej za śp. Lecha Kaczyńskiego prezydenta rp i pozostałe ofiary katastrofy pod Smoleńskiem w luterańskim kościele Trójcy Świętej w Oslo, 13.04. 2010 r.

(For an english translation, please see below.)

Deres Kongelige Høyheter, Excellenser, mine Damer og Herrer,

Cierpienie prawie codziennie dotyka każdego z nas. Jest wkomponowane w ludzkie życie. Jakoś musimy sobie z nim radzić. Niekiedy jednak pojawiają się cierpienia wyjątkowo bolesne. Tak dotkliwe, że przelewają się jakby na zewnątrz i rozlewają na innych, nawet na społeczeństwo. Rozsądny człowiek każdego wyznania i każdej religii udaje się ze swoim cierpieniem do Boga, by Mu się poskarżyć na to, co go spotkało, by Mu pokazać bolące miejsca, u Niego szukać pociechy i wyjaśnienia tajemnicy cierpienia. I nawet, gdy w modlitwie nie usłyszy od swojego Stwórcy zadowalającej odpowiedzi, to ze spotkania z Panem życia i śmierci wychodzi wewnętrznie uspokojony, jakby pojednany z cierpieniem.

Tragedia, jaka się wydarzyła pod Smoleńskiem, należy do cierpień, które prócz wymiaru indywidualnego, osobistego - ja sam straciłem w niej wypróbowanego i szlachetnego Przyjaciela i kilku dobrych Kolegów – posiada wymiar społeczny, narodowy.

Zginął w niej Pan Profesor Lech Kaczyński, Prezydent Rzeczpospolitej Polskiej razem z Małżonką. Jakie wymowne jest dziś to razem! Ślubowali sobie kiedyś miłość dopóki śmierć ich nie rozłączy. Nawet śmierć ich nie rozłączyła! Oboje wierzący i praktykujący o głębokim, jasnym i dla wszystkich czytelnym profilu wiary.

Wraz z nimi zginęło kilkadziesiąt osób elity politycznej naszej Ojczyzny, odpowiedzialnych za różne obszary życia społecznego. Nauczyciele akademiccy i wojskowi (10 generałów), dyplomaci i parlamentarzyści (3 wicemarszałków Sejmu), biskupi i księża. Ludzie odpowiedzialni za obiektywne badanie najnowszej historii Polski i świadkowie tej historii (Pan Ryszard Kaczorowski, były Prezydent RP na Uchodźstwie i Pani Anna Walentynowicz, legenda Solidarności). Ludzie kształtujący teraźniejszość i przyszłość Polski. Ludzie prawicy i lewicy.

Oni wszyscy zginęli razem! Podróżowali razem, by oddać hołd zakopanej w katyńskich mogiłach prawdzie o kainowej zbrodni sowieckiego systemu. Prawda ta, by wreszcie ukazać się całemu światu bez politycznej cenzury i w pełnym blasku, potrzebowała – jak się zdaje – aż tak wielkiej ofiary. Na pewno wyda ona swój dojrzały owoc pojednania.

Ważne jest w tej tragedii to razem, zwłaszcza ze względu na jej wymiar społeczny. Wszyscy Oni, Ofiary, dziś dają nam lekcję spoza granicy śmierci. Jej tematem jest niepewność ludzkiego życia. Niepewność narzuca dynamikę i pośpiech. Dlatego temat można by też sformułować inaczej, gdyby zacytować poetę: Śpieszmy się kochać ludzi, tak szybko odchodzą. Tak, trzeba się śpieszyć z kochaniem, zwłaszcza, gdy różnimy się między sobą poglądami. Trzeba się śpieszyć, bo dziś żyjemy razem, obok siebie, w jednej przestrzeni, jakby na pokładzie jednego samolotu, który może się nazywać TU – 154, Polska, Norwegia, rodzina… Ta tragedia każe nam postawić sobie z nową ostrością pytanie o jakość naszego ­osobistego i społecznego razem.

Dzisiaj, w paschalnym czasie, przedkładamy nasz ból i naszą dezorientację Jezusowi Zmartwychwstałemu. Jesteśmy z Nim razem. On jest zawsze z nami. Teraz z nami się wzrusza, jak przy grobie Łazarza. W najświętszej Eucharystii i przez Nią On jest w nas, a my w Nim. Dlatego, jak kiedyś pojednał ludzkość z Ojcem, tak dziś jedna nas z cierpieniem. Dzięki temu pojednaniu cierpienie traci swoje jadowite żądło. Boli, ale nie zabija miłości. Cierpienie pojednane, zanurzone w Chrystusie, potrafi ustrzec przed rozpaczą i nienawiścią.

I jeszcze jedno razem. Nasza tragedia ma taki wymiar, także społeczno polityczny, że nie mogła jej pomieścić katolicka katedra w Oslo. Jesteśmy razem w luterańskiej świątyni dedykowanej Świętej Trójcy i jest z nami Jego Królewska Wysokość Harald V. Bardzo wysoko cenimy sobie obecność Waszej Królewskiej Wysokości i Jego Małżonki Sonii oraz Księżniczki Mette-Marit i za nią gorąco dziękujemy. Dziękujemy także za przybycie na wspólną modlitwę pozostałym Osobom, które towarzyszą Królowi. Dziękujmy przedstawicielom Rządu, Parlamentu i władz samorządowych.

Sa Majesté le Roi Harald V est ici avec nous. Nous apprécions hautement votre présence Majesté et celle de Votre Epouse Sonia et de la Princesse Mette-Marit. Nous vous en remercions chaleureusement. Nous remercions aussi les autres personnes qui accompagnent le Roi d’être venues à cette prière commune.

Jeg vil gjerne få uttrykke min dypfølte takknemlighet overfor representantene fra Regjering, Storting og de øvrige som er til stede.

Nous sommes ensemble avec nos amis Norvégiens, avec les représentants du Corps diplomatique accrédités au Royaume de Norvège.

Je voudrais remercier l’évêque Kvarme, évêque luthérien, pour nous avoir ouvert les portes de ce vénérable temple pour notre prière commune.

Je voudrais adresser des paroles exceptionnelles de remerciements à l’évêque Bernt Eidsvig, évêque catholique de Oslo. Od pierwszych chwil, gdy usłyszał o tragedii okazywał swoje głębokie przejęcie i prawdziwie ojcowskie serce dla nas Polaków, stanowiących prawie połowę wiernych w jego diecezji. Au nom de nos tous, Polonais, présents ici, je remercie vous tous pour votre prière, pour votre présence ensemble avec nous.

W imieniu nas, tu zebranych Polaków, dziękuję wszystkim za modlitwę, za bycie razem z nami.

Wieczny odpoczynek racz zmarłym dać Panie. A światłość wiekuista niechaj im świeci.

Engelsk oversettelse

Sermon given by msgr. Lucjan Skolik during the Requiem Mass held in the Lutheran Church of the Holy Trinity in Oslo (13.04.2010)

We experience suffering almost every day. It is an intrinsic part of human life, with which we must cope somehow. However, at times, we encounter suffering which tests our strength. Suffering so overwhelmingly acute, that we pass it onto others, and even onto society as a whole. A prudent man of any religion offers his grief and suffering to God, seeking understanding and consolation, as well as answers to the mystery of his suffering. And even if no sufficient answer from the Creator can be heard in prayer, one achieves a degree of inner peace through this meeting with Him, who reigns over life and death. And this allows us to come to terms with our grief.

The tragedy which took place at Smolensk carries not only a personal significance for many people – I myself lost an honorable and cherished friend, and several good colleagues – it also carries a significance for society and for the Polish nation as a whole. Prof. Lech Kaczynski, President of The Republic of Poland was killed together with his wife. The word "together" takes on a very strong significance in this situation. They had declared their love for each other “until death do them part”, and they were both practicing Catholics who gave a strong testimony of their faith through the lives they led.

With them died also a number of men and women of our nation's political elite, responsible for different areas of the society; academics and military officials (10 generals), diplomats and parliamentarians (3 vicemarshalls of the Seim), Bishops and Priests. Among them were also those responsible for carrying out an objective examination of Poland's recent history, as well as the witnesses of this history (Mr.Kaczorowski, former President of the Republic of Poland in Exile, as well as Mrs.Walentynowicz, legend of the Solidarity movement). Individuals of diverse political views, shaping Poland of today and Poland of the future.

They lost their lives together. They perished on their way to Katyń, where they were supposed to pay respects to those who died at the hands of the Soviet Army, pay tribute to the buried truth of the fratricide buried in Katyn's soil. This truth, it seems, needed an offer this large in order to come to light. After years of political censorship, a sacrifice of great magnitude was required.

It is important to emphasize once again the term "together", especially in the context of this tragedy’s social implications. We find in this tragedy a message, a message on the ephemeral and fragile nature of human life. To cite a poet; Let us hurry to love people. They depart so quickly. So let us hurry in loving one another, overlooking the differences between us. We should hurry because we live together, side by side, in one space, much like on board an airplane which could be called a TU-154, or Poland, Norway, a family…This tragedy calls upon us to once again, and with a new urgency, consider the importance of our private and public “together” .

We offer our pain and despair in this Easter time, to the risen Lord Jesus. We are together with Him. He weeps with us today, like He did by the grave of Lazarus. In the Holy Eucharist, He remains in us, and we in him. Therefore, like He once united mankind with the Father, so He today unites us with our grief. Through this unification, the grief loses its venomous sting. While it is painful, it no longer has power over love. With Christ, we can reconcile our suffering, and are able to guard ourselves against hatred and despair.

And there is yet another “together”. Our tragedy is of such a large scale, that the cathedral in Oslo could not contain it. Therefore, we find ourselves gathered together in the Lutheran shrine of the Holy Trinity today. With us, we have his Majesty King Harald V. We greatly value Your Highness’ presence, and wish to thank you. We also extend our thanks to the persons accompanying the King, for their presence at this common prayer.

Et encore ensemble. Notre tragédie a une telle dimension, socio-politique aussi, que la cathédrale catholique de Oslo ne pouvait pas la contenir. Nous sommes dans le temple luthérien dédié à la Sainte Trinité. Je voudrais remercier l’évêque Kvarme, évêque luthérien, pour nous avoir ouvert les portes de ce vénérable temple pour notre prière commune. Nous sommes ensemble avec nos amis Norvégiens, avec les représentants du Corps diplomatique accrédités au Royaume de Norvège.

I want to express my gratitude to Ole Kristian Kvarme, Lutheran Bishop of Oslo, for offering us this beautiful shrine to come together in prayer. We are gathered together with our Norwegian friends, as well as with the representatives of the Diplomatic Corps accredited to the Kingdom of Norway.

Je voudrais adresser des paroles exceptionnelles de remerciements à l’évêque Bernt Eidsvig, évêque catholique de Oslo. Dès qu’il a appris la tragédie, il a manifesté sa profonde émotion et il a ouvert son coeur véritablement paternel à nous, Polonais, qui constituons presque la moitié des fidèles de son diocèse. Au nom de nos tous, Polonais, présents ici, je remercie vous tous pour votre prière, pour votre présence ensemble avec nous.

I would like to give special thanks to the honorable Bishop Bernt Eidsvig, Catholic Bishop of Oslo. He has, from the beginning of this tragic situation, shown his deepest compassion and fatherly concern for the Polish community, a community which constitutes approximately half of the faithful in his Diocese. On behalf of the Polish population present here today, I would like with all my heart to thank you for your prayers and your presence here today together with us.

Eternal rest, grant unto them O Lord, and let perpetual light shine upon them. May they rest in peace. Amen.

KI - Katolsk Informasjonstjeneste (Oslo); mt (13. april 2010)